Kort na de Duitse inval in de Sovjet-Unie gingen er in Nederland in nationaal-socialistische kringen stemmen op om een Nederlandse Ambulance naar het oostfront te sturen. Vermoedelijk vanwege de politieke kleur van deze initiatieven werkte het Rode Kruis aanvankelijk niet mee aan de uitvoer van het plan, maar onder Duitse druk bond zij later toch in.

Nadat voldoende medewerkers waren geworven en deze medewerkers een maandenlange (deels militaire) training hadden ondergaan, vertrokken in maart 1942 de eerste leden van de Nederlandse Ambulance naar het oostfront. Net als het Freiwilligen Legion “Niederlande” kwam ook deze op papier zuiver Nederlandse – en als neutraal voorgestelde eenheid in de praktijk onder commando van de Waffen-SS te staan. De Nederlandse leider van de eenheid, Jakob Sierts Galjart, werd nog voordat de Ambulance goed en wel vertrokken was op een zijspoor gezet. De Ambulance kreeg een uitgesproken militair karakter en al snel werd materiaal ingenomen door Duitse eenheden. De Ambulance-medewerkers raakten gedurende de Oorlog steeds verder verdeeld over verschillende Sanitäts-afdelingen, tot de eenheid in augustus 1944 definitief en officieel onderdeel werd van de Waffen-SS.

Uit lezing van verschillende CABR-dossiers blijkt dat onder rechters van de naoorlogse Tribunalen en Bijzondere Gerechtshoven aanvankelijk onduidelijkheid bestond over de vraag of de Nederlandse Ambulance nu wel of niet onderdeel heeft uitgemaakt van de Waffen-SS en of artsen en verplegers in dienst van de Ambulance nu wel of niet in vreemde krijgsdienst waren getreden.